SUNTOK SA BUWAN

Crisanta N. Cardeño-Reyes

Hunyo 10, 2008

I

O kay taas ng kalangitan,

Kaya hindi ko maabot ang buwan.

Pilitin ko man ito ay hawakan,

Hampas sa hangin ang kinahantungan.

II

Suntok sa buwan ang aking pag-ibig,

Ginulo lamang ako at niligalig.

Buwan na sumasalamin sa tubig,

Ganda ay inalon at ang tubig ay nanlamig.

III

Kay daming bituin na hindi maabot,

Tulad ng pangarap na hindi ko mahablot.

Kung babagsak man ay hindi masasambot,

Puso ko ay nanghihina at nasadlak sa lungkot.

IV

Masdan mo ang matang natuyo sa luha,

Patak ng pighati sa dibdib ko ay dumagsa.

Sa kabiguang nakamit, isipan ko'y nagwawala,

Pilit nagpupumiglas, sa lungkot ay makawala.

V

Hindi lahat ng bagay ay aking maaangkin,

Marahil ay mali ang aking mithiin.

Ako ay nangarap sa hindi dapat maging akin,

Kaya ang nakamtan ko ay luha ng bituin.

VI

Magpasuntuk-suntok man ako sa buwan,

Kung ang pag-ibig ay hindi sa akin laan.

Kabiguan lamang ang kahihinatnan,

Nitong puso kong mali ang naibigan.